Vrijwilligerswerk kan op iedere leeftijd dienstbaar zijn
Ze schelen ruim zestig jaar, maar doen allebei met veel plezier vrijwilligerswerk bij AxionContinu. Celeste Peek moet nog 16 worden, mevrouw Gajadhar is 79. Voor wie mensen met dementie wil helpen, speelt leeftijd geen rol.
De twee vrijwilligers ontmoeten elkaar voor een gesprek in woonzorgcentrum De Bijnkershoek. Mevrouw Gajadhar wandelt hier wekelijks met enkele bewoners. Of ze gaat mee boodschappen doen. En als iemand liever niet naar buiten gaat, houdt ze het bij praten. “Een gesprek geeft stof tot nadenken, daar kan iemand op een later moment ook nog iets aan hebben.”
Vleestomaten
Vanochtend bezocht ze nog een bewoner die ze verraste met tomaten uit haar eigen tuin. “Meneer vertelde eens dat hij zo van tomaten houdt, nou dan neem ik die gewoon mee. Hij vond ze wel aan de grote kant. Maar ja, dat heb je nu eenmaal met vleestomaten.”
Klein gebaar, grote blijheid. En dat wordt mogelijk door goed te luisteren naar bewoners. Naar hun verhalen, hun wensen en behoeften. Ook Celeste doet dat graag als gastvrouw in woonzorgcentrum Isselwaerde. “Iedereen heeft verhalen, vaak gaan ze over familie of over het verleden. Bewoners zijn open tegen me, ze vinden het fijn om hun herinneringen te delen.”
Duidelijk stemmetje
Op de mavo van het IJsselsteinse Cals College specialiseert Celeste zich in Zorg en Welzijn. Ze is begonnen aan haar laatste jaar, maar heeft tijdens het gesprek nog vakantie. “Ik heb ook al stagegelopen in Isselwaerde en dat heeft me alleen maar bevestigd in mijn voornemen om de ouderenzorg in te gaan. Er is een duidelijk stemmetje in mij om anderen te helpen.”
Binnenkort viert ze haar zestiende verjaardag en vanaf dan mag ze als oproepkracht aan de slag. Dat is geen enkel probleem, zegt vrijwilligerscoördinator Jane Grondstra, die de jonge Celeste een beetje onder haar hoede heeft.
Niet tegenspreken
“Ze is een pareltje, we halen haar graag naar binnen. Het voordeel is dat ze inmiddels, ondanks haar jonge leeftijd, al de nodige ervaring bij ons heeft opgedaan. En niet alleen als gastvrouw, bij welzijn heeft ze bewoners ook begeleid met uiteenlopende activiteiten, bijvoorbeeld zingen en dansen.”
Wat ze tot nu toe vooral heeft geleerd? Celeste lacht: “Ik zal een bewoner niet snel tegenspreken, geduld hebben is belangrijk. En ik probeer altijd bewoners op hun gemak te stellen, zodat ze zich vertrouwd voelen.”
Op de goede weg
Mevrouw Gajadhar, die in het onderwijs werkte, reageert direct. “Dat vind ik ontzettend knap van je, volgens mij zit je helemaal op de goede weg.”
Zelf heeft ze die goede weg ook weer gevonden. Na het overlijden van haar man ging het een poos niet goed. De geboren Surinaamse vertrok voor een half jaar naar haar ‘wortels’ in India. “Ik wilde uitzoeken welke weg ik moest volgen. In India gaf ik kwetsbare vrouwen les die niet konden lezen en schrijven. En nog steeds ga ik regelmatig terug om mensen te helpen.”
Snauw van bewoonster
Dienstbaar zijn, mevrouw Gajadhar en Celeste voelen dat beide als noodzaak. En het is natuurlijk mooi wanneer je daar waardering voor terugkrijgt, maar daar draait het uiteindelijk niet om. Celeste kreeg een keer een snauw van een bewoonster. “Ik wist dat ik niks verkeerds had gezegd, het lag niet aan mij maar aan de dementie van mevrouw. Dat onderscheid heb ik wel leren maken.”
Mevrouw Gajadhar knikt instemmend. Een bewoonster wilde een keer wandelen terwijl het hard regende. “We hadden maar één paraplu en ik werd dus nat, maar heb het toch gedaan. Ik dacht: deze mevrouw is ziek, anders zou ze hier niet zijn. Dit is haar wens.”