Vrijwilligerswerk als rouwverwerking
Na een zwaar emotioneel verlies kan een bezoek aan de psycholoog helpen. Riek van den Tempel had die niet nodig na het overlijden van haar man. Haar vrijwilligerswerk in Voorhoeve werd een vorm van rouwverwerking.
Ze houdt het niet droog wanneer ze over hem vertelt. Logisch. Hij was ruim een halve eeuw de liefde van haar leven. Toen Riek vier jaar geleden met pensioen ging als telefoniste/receptioniste bij de reclassering, kreeg het echtpaar een vakantie naar Turkije aangeboden. Maar daar ging het al snel niet goed met haar man. Hij werd niet goed, moest met gillende sirenes naar het ziekenhuis en bleek een agressieve vorm van kanker te hebben. Met een arts vlogen ze terug naar Nederland, binnen zeven weken was hij overleden. Wat nu? Riek liet er geen gras over groeien. “Ik had al eerder contact gehad met de vrijwilligerscoördinator in Voorhoeve over wat ik daar misschien zou kunnen doen. En dat was nu hard nodig om niet te verpieteren.”
Dankbaarheid
Ze kende Voorhoeve omdat haar moeder er korte tijd had doorgebracht. “Ze zat eerst in een verpleeghuis van een andere organisatie, maar daar waren we niet tevreden over. Voorhoeve was een warm bad. Mijn moeder is helaas snel overleden, maar heeft hier nog een fijne periode gehad. Toen ik begon als vrijwilliger, was dat ook uit dankbaarheid voor de goede zorg die zij kreeg.”
Dat bleek een goed besluit. Ze voelde zich helemaal op haar plek en ontwikkelde zich tot onmisbare duizendpoot. Noem een activiteit en Riek is ervoor te porren. Bewoners helpen tijdens het eten? Prima! Bloemschikken begeleiden? Leuk! Liedjes zingen? Graag! Bingo draaien? Gezellig!
‘Overuren’ draaien
Officieel is ze twee middagen per week in Voorhoeve aan de slag, maar in de praktijk kan dat soms ook zomaar het dubbele zijn. “Het is ook gewoon gezellig met iedereen. En soms draag ik zelf een activiteit aan. Toen de carnavalsvereniging stopte, dacht ik: dat kunnen we ook zelf organiseren. En mijn neef speelt in een drumband, dus dan vraag ik gewoon of ze een keer hier kunnen spelen.”
Stilzitten is niks voor Riek, dan gaat ze maar piekeren. Ze is dus ook lid van een knutselclub en van een zangvereniging die optredens verzorgt. Ze ondersteunt een vriendin van wie de partner dementie heeft. Past op bij haar dochter met twee kinderen. En als het even kan, gaat ze erop uit. Sowieso ieder jaar een paar dagen met haar dochter om haar man te herdenken. “Alles bij elkaar heb ik een rijk leven en zit ik nog volop plannen voor uitstapjes, bijvoorbeeld naar Rome en Barcelona.”
Leef met de dag
Probeer zoveel mogelijk te genieten, dat besef is sinds het overlijden van haar man alleen maar sterker geworden. “Mijn man zei al: in je laatste jas zitten geen zakken. Het leven kan zo afgelopen zijn, dus ik leef met de dag.”
Tegelijk hoopt Riek nog lang vrijwilliger te zijn, want daar put ze enorm veel voldoening uit. “Ik ken een bewoonster die nauwelijks praat, maar als ik haar voorstel te dansen of te zingen, begint ze helemaal te stralen. Daar doe je het voor.”